توقیف شدیم. اما خوشحالیم که الیاس حضرتی فهمید جنبش سبز بدون صراحت، محکوم به توقیف دائمی است

روزی که رامین به تحریریه اعتماد آمد را هیچ وقت فراموش نمی کنم. هیچ کدام از ما اعضای تحریریه فراموش نمی کنیم. وقتی الیاس حضرتی تصمیم گرفت عکس و خبر بازدید از رامین را به عنوان تیتر یک، روی جلد بگذارد، بسیاری مخالف بودیم. 16 آبان بود.

گفتیم، واضح است که اعتماد به زودی تعطیل خواهد شد. خون ما رنگین تر از اعتماد ملی نیست. نباید باج بدهیم. همان رویه معمول را ادامه بدهیم بهتر است. اما الیاس حضرتی پا توی یک کفش کرد که نه، اعتماد تحت هیچ شرایطی تعطیل شدنی نیست. 
به این ترتیب، عکس رامین و بازدید مزورانه اش از تحریریه رفت روی جلد.
یکی دو تا از بچه هایی که چند روز بعد رفتند زندان، به حضرتی معترض بودند که نکنید آقا، رامین همانی است که تخم لق هولوکاست را توی دهان احمدی نژاد شکسته. به او نمی شود اعتماد کرد. روزنامه ما را به زودی توقیف خواهد کرد. چه دلیلی دارد که عکس نحسش را روی جلد بگذاریم؟
حضرتی قبول نکرد. حضرتی سال هاست که حرف خودش را می زند. حفظ لوگوی اعتماد به هر قیمتی که شده، خواست و اراده او بوده. 
احمد غلامی و بهروز بهزادی هم از تصمیم حضرتی حمایت کردند.
این گونه بود که ما در این چهار ماه آخر، تعطیل نشده بودیم اما چیزی در همان ردیف بودیم. ما چنان بی اراده شده بودیم که حتی خبر زندانی شدن عبدالرضا تاجیک، کیوان مهرگان، مهسا حکمت و ... از همکاران تحریریه را هم نتوانستیم پوشش بدهیم. 
دوستان عزیزم، می دانید چرا امروز در عکس دسته جمعی مان خوشحال بودیم؟ می دانید چرا همگی  علامت جنبش سبز را به رخ دوربین کشیدیم؟ به این خاطر که چیزی را از دست نداده بودیم. روزنامه ما فقط عنوان اصلاح طلبی را به دوش می کشید اما محتوایش از تیغ سانسور، خونین و مالین شده بود.

ما امروز، هر چند که کمی دیر شده اما خوشحالیم از این که الیاس حضرتی و تفکراتی از جنس تحلیل های اعصاب خرد کن او، پذیرفته اند که صراحت با خشونت فرق دارد. جنبش سبز به صراحت بیشتری نیاز دارد. کاش ما سزاوارانه تر تعطیل می شدیم. نه این که هم از فرامین فاشیستی ارشاد تبعیت کنیم و هم تعطیل شویم.
دولت کودتا یک قدم هم ار خواسته های ضد بشری اش عقب نمی نشیند. ما چرا باید ار مطالبات انسانی مان کوتاه بیاییم؟